بر اساس نظر کلنل پاتینجر که در سال ۱۸۱۰ میلادی از سیستان دیدن کرده‌است، نارویی‌ها را نژاد قد بلند، فعال و دارای قدرت جسمانی فوق العاده معرفی نموده‌است. او می‌گوید آنان در برابر تغییرات اقلیمی سازگار و از مرگ نیز نمی‌ترسند و در هنگام جنگ در نهایت رشادت می‌جنگند. در زمان پاتینجر، محراب خان رخشانی رئیس تمام طایفه نارویی بوده‌است.^[۱]

سرپرسی سایکس با استناد منابع محلی و روایتی طایفه، آنان را نهرویی می‌خواند و معتقد است که اجداد آنان پس از جنگ نهروان به منطقه بلوچستان کوچ کرده‌اند.

نامداران طایفه نارویی درویش خان – پسر بزرگ دوستمحمد خان بود که می‌بایست بعد از پدرش بزرگ طایفه می‌شد اما عمویش شریف خان با او مخالفت کرد و بالاخره طی یک توطئه او را از پای درآورد.فرزندان وی عباس خان، محمد ناصرخان و محبعلی خان می‌باشند. سردار شریف خان- برادر دوست محمدخان و عموی درویش خان بود. وی معاصربا سردارابراهیم خان سنجرانی و از هم پیمانان او بود.فرزندان وی علیخان، سعیدخان و محمدعلی خان بودند. سعیدخان – پسر معروف سردار شریف خان بود که به هنگام حکومت امیرعلی اکبرخان حسام الدوله، امور حکومت سیستان را به عهده داشت آوازه وی تا سمنان و اصفهان هم به دلیل جنگ با راهزنان ترکمن پیچیده بود طوری که ترکمن‌ها ایشان را به نام سیدخان قره میشناستد که به معنای سیاه می‌باشد که به دلیل پوست سبزه ایشان است . سردار سعیدخان در شجاعت و رشادت فردی کاملا منحصر به فرد بود.

سران این طایفه سردار نظرخان ایرانی فرزند سردار خداداد خان و نوه سردار سعید خان بودند که در ۱۹ بهمن ۱۳۳۰ در درگیریهای سیاسی در زابل شهید گردیدند.وشهادت ایشان موجب اختلاف شدید در طایفه تا جایی که فرزند ایشان سردار آریان خان مجبور به ترک وطن شد پس از سردار نظر خان فرزند یزرگ ایشان سردار پرویز خان به عنوان رییس طایفه انتخاب شدند که ایشان نیز در تابستان سال 1390 چشم از جهان فروبستند و شاید با مرگ ایشان عصر طلائی این طایفه نیز به پایان رسید . قلعه سردار نظر خان هم اکنون در روستای ملک حیدری زابل پای برجاست.

ریاست طایفه همواره به عهده نسل سردار سعید خان بوده گر چه بسیاری سعی در تفرقه افکنی بین این عموزادگان داشتند اما انها تا حد امکان وحدت خود را حفظ کرده‌اند.

البته طایفه نارویی در کشورهای ایران,افغانستان و پاکستان پراکنده هستند اما علی رغم این پراکندگی دارای ریشه مشترک و وابستگی های خانوادگی فراوانی می باشند.بیشترین تراکم جمعیتی نارویی های مقیم افغانستان در استان(ولایت) نیمروز واقع در جنوب غرب این کشور که هم مرز با ایران و پاکستان است می باشد.بزرگان طایفه نارویی در افغانستان عبارتند از:غلام محمدخان,حاج غلامرسول خان فرزند غلام محمدخان که علاوه بر ریاست این طایفه نماینده مردم ولایت نیمروز در مجلس شورای ملی افغانستان در سالهای 1322-1326 هم بوده است.همچنین بعد از ایشان حاج آفامحمدخان و حاج حبیب الله خان نارویی سران طایفه نارویی در افغانستان بوده اند. بعد از جنگهای داخلی در افغانستان و کوچ اجباری مردم به ایران سردار غلام محی الدین خان نارویی فرزند حاج آقاخان نارویی بزرگ طایفه نارویی شد.