در طب قدیم روزه اهمیت خاصی داشته است. فیثاغورث و بقراط برخی از امراض را با روزه معالجه می کردند و ابن سینا فصلی از کتاب قانون را به مداوا با روزه اختصاص داده است. دکتر الکسی سوفورین دانشمند شهیر روسی می گوید: “جسم به هنگام روزه به جای غذا از مواد داخلی استفاده کرده و آنها را مصرف می کند و بدین وسیله خود را پاکیزه می سازد.”
اکثر بیماری های حاد و مزمن را می توان به وسیله روزه بهبود بخشید یا از شدت آنها کاست. بهترین درمان بیولوژیکی این است که به وسیله دفع مواد مضر، سلامت فرد را تامین نماییم. به محض این که نیروهای نوسازی موجود زنده، در هنگام روزه فعال و آزاد شوند، تصفیه مواد زائد حاصل از متابولیسم ایجاد می گردد. مشاهدات علمی تفاوت بین روزه داری و گرسنگی را نشان داده اند.
نوعی داوطلبی واقعی توام با آسایش درونی لازمه روزه درمانی است. وضع فکر بیمار، در هدایت اعمال متابولیک تمام بدن تأثیر اساسی دارد